...służbę lotniczą amerykańskiej poczty.

W latach 20., kiedy zaczęły funkcjonować lotnicze połączenia pocztowe między wschodnim i zachodnim wybrzeżem USA, największym problemem dla pilotów była nawigacja. Nikt wtedy nie śnił o radarach, radionawigacji, nie mówiąc już o systemie GPS. Władze postanowiły wybudować pomoce nawigacyjne, które miały wesprzeć pocztowych pilotów w trzymaniu się właściwej trasy.


Najpierw wybudowano odcinek w centrum kontynentu, pomiędzy Chicago i Cheyenne, ponieważ to był odcinek, do którego startujący z wybrzeży w dzień piloci docierali w nocy. Kiedy pomysł się sprawdził, zaczęto już budować stacje na całej linii.



Średnie odstępu pomiędzy punktami wynosiły 16 km, ale były budowane gęściej w terenie górzystym, a rzadziej na otwartych równinach. Wysokość wież - 16 m - dobrano tak, aby wznosiły się one ponad przyziemne mgły, ale jednocześnie znajdowały się poniżej nawet najniższych podstaw chmur.



Na szczycie wież zainstalowano oświetlenie o mocy 5 mln kandeli z obracającym się zwierciadłem wykonującym 6 obrotów na minutę.



Cała wybudowana trasa połączyła w ten sposób Nowy Jork z San Francisco, dzięki czemu można było w dużej mierze ograniczyć przesyłanie lekkiej poczty koleją.



Pojawienie się w czasie drugiej wojny światowej systemów radionawigacji spowodowało, że układ strzałek stał się zupełnie zbędny i większość konstrukcji rozmontowano.



Dziś entuzjaści starają się chronić nieliczne pozostałe znaki i w miarę możliwości odbudować w ich sąsiedztwie wieże nawigacyjne. Większość strzałek wybudowanych na pustyniach i odludziach po prostu niszczeje i zarasta.