Rozmiary planetoid w porównaniu z Nowym Jorkiem, a także kilka ciekawostek na ich temat

Niestety nie ma filmów z samej katastrofy, ale pozostałości 2008 TC3 zostały rozproszone na Saharze. Jeśli ktoś jest ciekawy jak mogło przebiegać wejście w atmosferę tej planetoidy, to zapraszam na ten film:

https://www.youtube.com/watch?v=hbBpXHzvAkE

Natomiast 2004 FH odkryto w roku 2004, jak zbliżała się do Wenus i Ziemi. Została odkryta 16 marca 2004 roku w programie LINEAR. 18 marca 2004 ok. godz 22:00 czasu uniwersalnego planetoida minęła Ziemię w odległości ok. 43 000 km. A ponieważ płaszczyzna jej orbity pokrywa się z płaszczyzną orbity Ziemi, to tę asteroidę widzimy okresowo w pobliżu Ziemi. Tutaj możesz zobaczyć, kiedy to nastąpi.

Hermes jest planetoidą podwójną. Oznacza to, że składa się z dwóch połączonych grawitacyjnie asteroid. Orbita (69230) Hermesa jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 6,06°. Na jeden obieg wokół Słońca ciało to potrzebuje 2 lat i 47 dni. Planetoida ta przechodzi często w pobliżu Ziemi. A możesz to zobaczyć klikając tutaj.

Co do (99942) Apophis - należy do planetoid z grupy Atena, których orbity zbliżone są do orbity ziemskiej. Obiega ona Słońce w ciągu 323 dni, zbliżając się dwukrotnie do orbity Ziemi w ciągu jednego obiegu. Na skutek zaburzenia orbity Apophisa podczas zbliżenia z Ziemią 13 kwietnia 2029 roku przejdzie on z grupy Atena do grupy Apolla. Pierwotny raport NASA z 24 grudnia 2004 określał prawdopodobieństwo zderzenia na około 1 do 300, co było szeroko komentowane w mediach. Kolejne szacunki NASA ustaliły tę wartość na 1 do 233, co owocowało przyznaniem 2 stopnia w skali Torino. Tego samego dnia, bazując na wynikach 64 obserwacji, NASA określiła możliwość zderzenia na 1 do 62 (1,6%), co przyczyniło się do podwyższenia oceny do 4 stopnia. Według danych JPL z 2018 roku planetoida znajdzie się najbliżej Ziemi w piątek 13 kwietnia 2029 roku. Minie wtedy Ziemię w odległości ok. 38 000 km (1/11 odległości Księżyca od Ziemi). Obiekt osiągnie jasność 3,3 magnitudo i będzie widoczny gołym okiem w Europie, Afryce i zachodniej Azji. Będzie to pierwszy tak duży obiekt w znanej historii, który minie Ziemię w tak małej odległości. Naukowcy uważają, że planetoida tej wielkości mija naszą planetę w podobnej odległości średnio raz na 1500 lat. NASA wstępnie oszacowała, że uderzenie Apophisa wyzwoliłoby energię równoważną 1480 megaton trotylu, jednak później zweryfikowała swoje szacunki, które według danych z 2018 roku wynoszą 1200 megaton. Dla porównania największa eksplozja wywołana przez człowieka, bombą termojądrowa zwaną bombą Chruszczowa lub Car-bombą, zrzuconą próbnie w 1961 roku przez Związek Radziecki na Nową Ziemię, wyzwoliła około 57 megaton. Bomba atomowa Little Boy, która została zrzucona na Hiroszimę, wyzwoliła jedynie energię 0,013 megatony. Energia uderzeń, które odpowiedzialne są za powstanie wielkiego krateru meteorytowego lub katastrofę tunguską, szacowane są na 5-20 megaton. Erupcja wulkanu Krakatau w roku 1883 wyzwoliła energię równoważną 200 megatonom trotylu. Diagram planetoidy oraz jej zbliżenie w 2029 roku możesz odtworzyć tutaj.

Została odkryta 11 października 1983 roku przez satelitę IRAS. Okrąża Słońce w ciągu 1 roku i 158,5 dni. Zbliża się ona do Słońca na odległość mniejszą niż 0,14 j.a. i jest najmniejszą spośród nazwanych planetoid, przecinającą przy tym orbity Marsa, Ziemi, Wenus i Merkurego. Dla dociekliwych - diagram orbity planetoidy.

(719) Albert został odkryty 3 października 1911 r. W Obserwatorium Wiedeńskim. Okrąża on Słońce w ciągu 4 lat i 97 dni. Planetoida została nazwana na cześć Alberta Salomona von Rothschilda, fundatora obserwatorium, w którym dokonano odkrycia. Jej orbita jako pierwsza z tej listy nie przecina orbity Ziemi, jedynie się do niej zbliżając. Przed nadaniem nazwy planetoida nosiła oznaczenie tymczasowe (719) 1911 MT. A oto diagram jej orbity.

Planetoida została odkryta 13 sierpnia 1898 roku w Berlinie przez astronoma Carla Gustava Witta. Tej samej nocy planetoidę tę sfotografował również w Nicei Auguste Charlois, jednak odkrycie jest przyznawane wyłącznie Carlowi Wittowi. Na jeden obieg wokół Słońca potrzebuje około 1 roku i 278 dni. 31 stycznia 2012 planetoida znalazła się w odległości 26,7 milionów kilometrów (0,178 j.a.) od Ziemi, było to jej najbliższe przejście od 1975. Podobnie blisko Ziemi znajdzie się ponownie w 2056. Planetoida ta ze względu na kształt swojej orbity nie zagraża Ziemi.

(243) Ida - planetoida średniej wielkości krążąca w głównym pasie planetoid. Na jeden obieg wokół Słońca ciało to potrzebuje 4,83 roku. Podczas przelotu sondy Galileo obok Idy 28 sierpnia 1993 dokonano odkrycia jej małego księżyca, Daktyla. Jego średnica wynosi 1,5 km, obiega on Idę w odległości ok. 108 km w czasie 1,54 dnia. Sonda sfotografowała ją dokładnie oraz badała jej właściwości fizyczne. Planetoida ma szaro-brązową powierzchnię, pokrytą licznymi kraterami uderzeniowymi, na której dodatkowo miejscami zalega warstwa regolitu. Powierzchnia planetoidy zawiera wiele krzemianów oraz wchodzących w skład jej skał krzemu oraz żelaza. Jest to pierwsza sfotografowana z bliska planetoida. Diagram orbity planetoidy możesz zobaczyć klikając tutaj.

(323) Brucia - planetoida z grupy przecinających orbitę Marsa, okrążająca Słońce w ciągu 3 lat i 247 dni w średniej odległości 2,38 j.a. Została odkryta 22 grudnia 1891 roku w Landessternwarte Heidelberg-Königstuhl w Heidelbergu przez Maxa Wolfa. Była to pierwsza planetoida odkryta za pomocą fotografii. Nazwa planetoidy została nadana na cześć Catherine Wolfe Bruce, amerykańskiej sponsorki astronomii, która podarowała Maxowi Wolfowi środki na zakup dużego teleskopu, który mógł fotografować niebo. Tutaj diagram orbity.

(10) Hygiea to duża planetoida krążąca w pasie planetoid w Układzie Słonecznym, czwarta pod względem objętości i masy w pasie głównym, zaliczana do tak zwanej wielkiej czwórki pasa planetoid. Pozostałe to Pallas, Westa i Ceres. Posiada nieco wydłużony kształt, wymiary 350-500 km i masę szacowaną na 2,9% łącznej masy pasa planetoid. Jest to największe ciało z klasy ciemnych planetoid typu C z węglistą powierzchnią. Hygieę odkrył Annibale de Gasparis 12 kwietnia 1849 roku w Neapolu w dzisiejszych Włoszech. Była to pierwsza z dziewięciu odkrytych przez niego planetoid. Okres obiegu wokół Słońca wynosi 5 lat, 205 dni i 13 godzin. Właściwości Hygiei są najsłabiej poznane spośród obiektów wielkiej czwórki pasa planetoid. Diagram orbity Hygiei znajdziesz tutaj.

(2) Pallas - duża planetoida krążąca w pasie planetoid w Układzie Słonecznym, druga odkryta planetoida (po Ceres), druga pod względem objętości i trzecia pod względem masy w pasie głównym. Szacuje się, że jej masa stanowi 7% łącznej masy pasa planetoid. Ma masę o 10-30% mniejszą niż (4) Westa. Kiedy 28 marca 1802 roku astronom Heinrich Wilhelm Olbers odkrył Pallas, została ona zaliczona do grona planet, podobnie jak inne planetoidy w początku XIX wieku. Odkrycie wielu innych planetoid po 1845 doprowadziło do ich przeklasyfikowania. Kiedy odkryto Pallas, niektóre oszacowania jej wielkości sięgały 3380 km średnicy. Dziś wiadomo, że jest to skromne 582 km. Z Pallas czasami widoczne są tranzyty Merkurego, Wenus, Ziemi i Marsa przed tarczą Słońca. Ostatnie tranzyty Ziemi z Pallas były widoczne w latach 1968 i 1998, a kolejny tranzyt nastąpi w 2224. Merkury przeszedł przed tarczą Słońca w październiku 2009 roku. Ostatni tranzyt Wenus miał miejsce w 1677, a Marsa w 1597, następny tranzyt Wenus nastąpi w 2123, a Marsa w 2759. Jej orbita jest silnie nachylona 34,841° do ekliptyki, a okres obiegu wokół Słońca wynosi 4 lata i 224 dni. Diagram obity możesz zobaczyć klikając tutaj.

(4) Westa - czwarta odkryta planetoida z pasa planetoid krążących po orbitach pomiędzy Marsem a Jowiszem. Planetoida (4) Westa została odkryta przez niemieckiego astronoma Heinricha Wilhelma Olbersa 29 marca 1807 roku w Bremie. Nazwa pochodzi od bogini ogniska domowego z mitologii rzymskiej – Westy. Okres obiegu wokół Słońca wynosi 3 lata i 230 dni. Westa może zostać w przyszłości uznana za planetę karłowatą, jeśli zostanie ustalone, że jej kształt, pomijając kratery, określiła równowaga hydrostatyczna. W sprzyjających warunkach jest dostrzegalna z Ziemi nieuzbrojonym okiem. 27 września 2007 roku NASA wysłała w kierunku Westy i Ceres sondę kosmiczną Dawn. 3 maja 2011 rozpoczęła ona obserwacje Westy, a 16 lipca 2011 około 05:00 UTC weszła na wstępną orbitę wokół planetoidy. Do 5 września 2012 sonda pozostawała sztucznym satelitą Westy, następnie opuściła jej orbitę i skierowała się ku planecie karłowatej Ceres. Jest to pierwsza sonda, która weszła na orbitę obiektu znajdującego się w pasie głównym planetoid. Tutaj diagram orbity Westy.

(1) Ceres to planeta karłowata krążąca wewnątrz pasa planetoid między orbitami Marsa i Jowisza. Ma średnicę 950 km i jest największym z ciał krążących wewnątrz tego pasa. Została odkryta 1 stycznia 1801 przez włoskiego astronoma Giuseppe Piazziego. Początkowo była określana jako planeta, po kilkudziesięciu latach zaczęto określać ją jako planetoidę. W sierpniu 2006 roku wprowadzono termin planeta karłowata i Ceres została zaliczona do tej grupy obiektów. W 1766 roku astronom Johann Daniel Titius z Wittenbergi zauważył pewną prawidłowość dotyczącą odległości kolejnych planet od Słońca. Jeśli zacząć od 0, potem użyć liczb 3, 6, 12, 24, 48 itd., podwajając za każdym razem, do wyniku dodać 4 i podzielić przez 10, otrzymuje się ciąg niemal dokładnie odpowiadający odległościom kolejnych planet od Słońca, wyrażonych w jednostkach astronomicznych. Ta prawidłowość, znana obecnie jako reguła Titiusa-Bodego, zgadzała się dla sześciu znanych wtedy planet: Merkurego, Wenus, Ziemi, Marsa, Jowisza i Saturna, pod warunkiem, że zostawiło się dodatkowe puste miejsce pomiędzy Marsem i Jowiszem. W 1768 roku astronom Johann Elert Bode zacytował tę regułę w swoim dziele Anleitung zur Kenntniss des gestirnten Himmels, nie podając jednak jej oryginalnego autora, co sprawiło, że przez długi czas była znana jako prawo Bodego. Kiedy William Herschel odkrył Urana w 1781 roku, okazało się, że znajduje się on prawie dokładnie w odległości przewidzianej przez tę regułę. To sprawiło, że astronomowie zaczęli poszukiwać planety pomiędzy Marsem a Jowiszem. 1 stycznia 1801 roku Giuseppe Piazzi, główny astronom Uniwersytetu w Palermo na Sycylii, znalazł mały poruszający się obiekt w odległości dokładnie przewidzianej przez regułę Titusa-Bodego. Nazwał go Ceres Ferdinandae. Piazzi początkowo sądził, że nowo odkryty obiekt jest kometą. Wkrótce potem ogłosił swoje obserwacje tego obiektu, wskazując, że powolny jednostajny ruch jest nietypowy dla komety, co sugeruje, że to inny typ obiektu. Został on zagubiony na kilka miesięcy, ale jeszcze w tym roku ponownie odnaleźli go baron von Zach i Heinrich Olbers po tym, jak Carl Friedrich Gauss obliczył wstępną orbitę dla tego ciała. Obiekt ten został nazwany Ceres i był pierwszą odkrytą planetoidą. W 1801 roku Ceres został oficjalnie określony jako ósma planeta (Neptun i Pluton jeszcze nie zostały odkryte). W ciągu kilku lat na tej samej orbicie odkryto kilka innych obiektów, więc zaliczanie ich do planet było niewygodne. Dlatego też w latach 50. XIX wieku Alexander von Humboldt rozpowszechnił wymyśloną wcześniej przez Herschela nazwę asteroidy, która jest używana do dzisiaj w krajach anglosaskich, a wszędzie indziej określa się je jako planetoidy. Tak Ceres został planetoidą. Ceres porusza się wokół Słońca w środku głównego pasa planetoid. Okres orbitalny wynosi 4 lata i 221 dni. Z Ziemi można dostrzec Ceres przez lornetkę. 24 sierpnia 2006 roku jeden z komitetów Międzynarodowej Unii Astronomicznej zaproponował, aby zmienić definicję planety. Za planetę uważa się ciało niebieskie o masie wystarczającej na to, aby pod wpływem własnej grawitacji przyjęło mniej więcej kulisty kształt, nie dzielące swojej orbity i jej bezpośredniego otoczenia z innymi ciałami jemu podobnymi oraz obiegające gwiazdę centralną, samo natomiast nie będące gwiazdą lub księżycem. Stworzono również nowe określenie na małe obiekty – planety karłowate. I przez Ceresa ucierpiał Pluton, bowiem do tej kategorii ciał niebieskich (które nie są pełnoprawnymi planetami) została zaliczona (1) Ceres oraz (134340) Pluton, (136199) Eris, (136108) Haumea i (136472) Makemake. Tak więc Ceres ostatecznie stał się planeta karłowatą. Ceres nigdy nie stała się pełnoprawną planetą. Przeszkadzały jej w tym ogromne siły grawitacyjne ze strony Jowisza i Marsa. Diagram orbity tej planety karłowatej znajdziesz klikając tutaj.

Wykonał go Gracia Montoya z MetaBall Studios. Jego kanał zajmuje się porównywaniem rozmiarów. A ponieważ nigdzie nie było nic, co porównywałoby rozmiary planetoid, to Gracia postanowił stworzyć taki film. Zajęło mu to miesiąc, a efekty możemy podziwiać powyżej. Dlaczego autor wybrał do porównań Nowy Jork? Wszystko przez NASA, która badała skutki uderzenia planetoidy o średnicy 60 metrów w to miasto. Wyniki badań możesz zobaczyć tutaj.