Starożytne miasto Meroë zostało odkryte w 1821 roku przez francuskiego mineraloga Frédérica Cailliauda (1787-1869). Najciekawszymi odnalezionymi obiektami były płaskorzeźby i malowidła na ścianach komór grobowych. Jeden z obrazów przedstawia giganta o ogromnych rozmiarach, niosącego dwa słonie. W 79 r. rzymski historyk Józef Flawiusz napisał, że ostatni z rasy egipskich gigantów rzeczywiście żył w XIII wieku p.n.e., za panowania króla Jozuego. Napisał dalej, że giganci mieli ogromne ciała, a ich twarze tak bardzo różniły się od zwykłych ludzi, że niesamowicie było na nie patrzeć, zaś słuchanie ich donośnego głosu, przypominającego ryk lwa, było przerażające. Co więcej, wiele malowideł ściennych starożytnego Egiptu przedstawia budowniczych piramid jako „olbrzymich ludzi” o wysokości od 5 do 6 metrów. Według ekspertów ci giganci byli w stanie samodzielnie podnieść od 4 do 5 ton bloków. Niektóre z tych starożytnych malowideł ściennych przedstawiały gigantycznych królów rządzących starożytnym Egiptem, a inne przedstawiały stosunkowo małych służących pod rządami gigantycznego ludu.